سرگذشت گفتاردرمانی در واقع با نام ون رایپر گره خورده است. چارلز ون رایپر (۱۹۰۵-۱۹۹۴) روانشناس و گفتاردرمانگر توانمندی بود. که در حوزه آسیب‌شناسی گفتار و زبان بخاطر رویکردهای درمانی که برای درمان لکنت و تولید گفتار ابداع کرد. صاحب شهرتی جهانی شده است. همچنین کتاب کلاسیک «اصلاح گفتار: اصول و فنون» که ایشان به رشته تالیف درآورده‌اند. ده بار تجدید چاپ شده و به هفت زبان و از جمله به بریل ترجمه شده است. این کتاب اولین کتاب از نوع خود بود که در حوزه گفتاردرمانی منتشر شده است.
.
سرگذشت گفتاردرمانی و سرگذشت لکنت
سرگذشت گفتاردرمانی از جهتی زندگینامه ون رایپر است. و زندگی ون رایپر سرگذشت لکنت را به سرگذشت گفتاردرمانی متصل کرده است. دکتر ون رایپر در ابتدا به تحصیل ادبیات زبان انگلیسی همت گماشت. ولی بدلیل لکنت شدیدی که سالها گریبانگیر او بود رضایت چندانی بدست نیاورد. و برای حل این مشکل در رشته روانشناسی بالینی در دانشگاه آیوا به تحصیل پرداخت. و با مدرک دکترا در سال ۱۹۳۴ از آنجا فارغ‌التحصیل شد. پس از بازگشت به میشیگان در سال ۱۹۳۶ اولین کلینیک گفتار و شنوایی را در دانشگاه وسترن میشیگان دایر نمود. و شروع به پژوهش و بررسی در زمینه ماهیت و درمان بیماریها و مشکلات گفتار، زبان و شنوایی نمود. او نتایج پژوهشهای خود را در نشریات دانشگاه میشگان به چاپ رساند و بدینسان رشته گفتاردرمانی را بنیان گذاشت. که بعدها به آسیب‌شناسی گفتار و زبان تغییر نام داد.
.
مرحله پایانی زندگی ون رایپر
سرگذشت گفتاردرمانی در مرحله آغازین ولی زندگی ون رایپر رو به پایان بود. او تا سال ۱۹۶۷ اداره کلینیک را خودش بر عهده داشت. ولی پس از سکته قلبی در آن سال از اداره کلینیک کناره‌گیری نمود. پرفسور ون‌رایپر در سال ۱۹۷۶ پس از چهل سال خدمات آکادمیک در دانشگاه میشیگان، بازنشسته شد. در سال ۱۹۸۳ بمنظور احترام و گرامیداشت خدمات او، مسئولین دانشگاه، نام کلینیک را به کلینیک ون‌رایپر تغییر دادند.
سرانجام در ۲۵ سپتامبر ۱۹۹۴ دکتر ون‌رایپر بدرود حیات گفت. او علاوه بر اینکه نویسنده توانایی بود استعداد خوبی در شعر داشت. و شعرهای متعددی از او به یادگار مانده است. او در طول حیات خویش حدود ۲۰۰ مقاله و کتاب در زمینه گفتاردرمانی به رشته تحریر در آورد.
در سن ۸۴ سالگی بدلیل کهولت سن چند روزی در بستر بیماری بود. و در مصاحبه‌ای گفت: «من از مرگ ترسی ندارم چرا که پایان زندگی مفیدی خواهد بود».
در مجله انکور (Encore) مقاله‌ای درباره او با عنوان «چارلز ون‌رایپر: مصیبتش، موجب تحسینش شد»، در مقدمه چنین می‌نویسد:
در تاریخ هر دانشگاهی، شخصی وجود دارد که موجب شده تا نام آن دانشگاه بر روی نقشه‌ها نوشته شود. و به آن دانشگاه هویت داده؛ یک نام‌آور که استانداردی از فضیلت است تا دیگران از او سرمشق بگیرند. چنین چهره افسانه‌ای برای دانشگاه میشیگان، چارلز ون رایپر بوده است.
برگرفته از کتاب اصول و فنون مشاوره در درمان لکنت