لکنت زبان یک اختلال گفتاری است که با تکرار صدا، هجا یا کلمات، و گاهی با طولانی ادا کردن صداها و وقفه در گفتار مشخص میشود. کسی که لکنت میکند دقیقاً میداند چه چیزی میخواهد بگوید اما در تولید جریان طبیعی گفتار مشکل دارد. این اختلال گفتاری ممکن است با رفتارهای تقلایی مثل پلک زدن سریع، یا لرزش لب همراه باشد. لکنت ارتباط با دیگران را دشوار میکند، که اغلب، کیفیت زندگی و روابط بین فردی را تحت تأثیر قرار میدهد. لکنت ممکن است بر عملکرد فرد، و فرصتهای شغلی تأثیر منفی بگذارد و درمان با هزینه مالی بالایی همراه باشد.
علائم لکنت در یک فرد، ممکن است در طول روز به میزان قابل توجهی متفاوت باشد. بطور کلی، صحبت کردن در حضور جمع، یا صحبت با تلفن ممكن است لكنت فرد را شدیدتر كند، درحالیكه آواز خواندن، یا همخوانی (در حین آواز یا روخوانی) میتواند بطور موقت لكنت را كاهش دهد.
چه کسانی لکنت زبان دارند؟
تقریباً یک میلیون ایرانی لکنت میکنند. البته با احتساب کودکان این رقم ممکن است به حدود ۳ تا ۵ میلیون نفر هم برسد. افراد در هر سنی ممکن است لکنت کنند. این اختلال، بیشتر در کودکان بین ۲ تا ۶ سال اتفاق میافتد. این درست زمانی است که مهارتهای زبانی آنها در حال رشد و شکل گیری است.
تقریباً ۵ تا ۱۰ درصد از کل کودکان، در دورهای از زندگی، دچار لکنت میشوند که از چند هفته تا چند سال طول میکشد. پسرها ۲ تا ۳ برابر بیشتر از دختران لکنت دارند و هرچه بزرگتر میشوند این اختلاف جنسیت افزایش مییابد. تعداد پسرانی که به لکنت ادامه میدهند سه تا چهار برابر بیشتر از دختران است. لکنت در بیشتر کودکان بهبود مییابد. تقریباً ۷۵ درصد لکنت کودکان بهبود مییابد. برای ۲۵ درصد باقیمانده (یعنی یکی از چهار کودک) که به لکنت ادامه میدهند، لکنت ممکن است به صورت یک اختلال ارتباطی مادامالعمر ادامه یابد.
در مطالب بعدی، علت، انواع، و روشهای درمان لکنت را توضیح خواهم داد.